Grażyna Jakubowska-Zielińska – autorka książki „Ocalone Wspomnienia – Najgorszy był strach”

Głos można oddać za pomocą kliknięcia przycisku „Polub”.

Dzień dobry. Nazywam się Grażyna Jakubowska-Zielińska, jestem autorką książki ,,Ocalone Wspomnienia – Najgorszy był strach”. Do napisania jej skłoniło mnie połączenie moich dwóch pasji – historii i literatury. Książka jest zbiorem wspomnień żyjących świadków okupacji hitlerowskiej – Pokolenia Kolumbów, których najpiękniejsze lata życia przypadły na najokrutniejszy okres historii. Moi Bohaterowie to mieszkańcy różnych gmin województwa mazowieckiego: Żabiej Woli, Nadarzyna, Grodziska Mazowieckiego, Brwinowa, Podkowy Leśnej, Grójca i Warszawy, a także innych rejonów Polski. Moją pracę zaczęłam w 2018 roku, kiedy to przeprowadziłam pierwszy wywiad z spotkanym przeze mnie świadkiem wojny. Książka ujrzała światło dzienne w październiku 2023 roku.

Dzieciństwo, jak i wczesna młodość to czas, w którym uczucia takie jak spokój i poczucie bezpieczeństwa powinny tworzyć piedestał wzrastania młodego człowieka. Moi Bohaterowie zostali wychowani przez najgorszą nauczycielkę, jaką była wojna. Ich powrót do przeszłości opływa bólem i strachem. Basia, czteroletnia dziewczynka, która nie rozumie, jak można bić człowieka za to, że sięgnął po ugotowany ziemniak przeznaczony dla kur. Natalka, warszawska panienka, która będąc u babci, na próżno pierze sobie białe atłasowe wstążki, aby pięknie wyglądać pierwszego września. Jedenastoletni Józef oddycha czarnym dymem unoszącym się nad obozem w Treblince. Mała Krysia przenosi ciężkie karabiny i ciągle towarzyszy jej strach o ojca – oby tylko nie zabrało go Gestapo. Siostry zakonne prowadzące szkołę w Kostowcu, które obejmują opieką dzieci i dają schronienie każdemu kto o to poprosi .

Moje zadanie nie było łatwe. Dotarcie do osób opowiadających o swoim dzieciństwie, jak i słuchanie tragicznych wspomnień z tego czasu było wynikiem mojej wytrwałości. Dodatkowym wyzwaniem stanowiło połączenie idei napisania książki z obowiązkami życia codziennego. Jednakże towarzysząca mi myśl celu jej wydania motywowała mnie do jej ukończenia. ,,Niech się świat dowie” to jedne z częstszych słów, jakich używali moi rozmówcy. Chęć zachowania bezcennych wspomnień dla następnych pokoleń była naszym priorytetem – moim i moich Bohaterów. Wśród tragicznych zdarzeń i wstrząsających historii, swoje miejsce znalazła jednak nadzieja, która motywowała ludzi do walki o wolność. Ich poświęcenie zadziwia, gdy nie raz ryzykowali swoim życiem w obronie życia innych – ratowali Żydów, ukrywali zbiegłych z obozów koncentracyjnych, za które groziła przecież śmierć.

Nie bójmy się pytać naszych najbliższych o tamte czasy. Choć opowiadania są przerażające, towarzyszy im troska o nas – o nasze bezpieczeństwo. Świadomość naszej historii jest lekarstwem na lepsze jutro. Chciała bym, aby po moją książę szczególnie sięgali ludzie młodzi, aby zaszczepić w nich myśl, iż wolność jest wartością, którą należy stale pielęgnować.